Column Frank/Janine: Fanfare
Algemeen 390 keer gelezenIn 1958 debuteerde cineast Bert Haanstra met ‘Fanfare’, film over een verscheurde dorpsgemeenschap met twee orkesten die beiden het concours willen winnen.
Van de week luisterde ik, in de bus, een gesprek af van twee moeders. Beiden zetten zich in om van de dorpsschool een leuke plek te maken. De ene van de christelijke en de andere van de openbare. De ‘openbare’ schoolmoeder observeerde dat tot en met de peuterleeftijd alles door elkaar heen loopt en leerplicht daarna tot schisma leidt, kinderen spelen niet meer met elkaar omdat ze bij een ander houtje horen. ‘Sommige ongelovige ouders zijn daar heel scherp in’ zei ze met spijt in haar stem.
Zette me aan het denken over mijn eigen verzuilde jeugd; katholieke school, scouting en voetbal. Waarom ik sindsdien niets meer van kerk of geloof wil hebben weet de bovenbuurman. Volgens de joden; ‘of je in me gelooft interesseert me niet, als je mijn werk maar doet’. Ik ben humanist, tot in de kist. De bus waar ik de moeders trof was van Youth for Christ, ooit in lijndienst maar nu mobiel jeugdhonk dat langs dorpen gaat. Er is toch al zo weinig te doen en ledigheid is des duivels oorkussen. Ik zat daar om contact te maken, mijn speeltuin had iets in de aanbieding.
Op mijn oude dag een overwinning om met ‘de Xristenen’ samen te werken. Opvoeding als staatsproduct lijkt me een gruwel. De Nederlandse vrijheid van onderwijs vertegenwoordigt een waarde die ouderbetrokkenheid stimuleert. Of we in ieder dorp een schoolgebouw van verschillende denominaties kunnen permitteren? Ik hoop dat schoolbesturen bij nieuwbouw over hun schaduw weten te stappen.
Bert Haanstra had aan zijn film een mooi eind gecomponeerd, beide partituren vielen samen tot een prachtig stuk. In het echt klinkt weinig toekomstmuziek in gescheiden gemeenschappen.
