Column Frank/Janine: Omdat ik dat wil

Mijn vader leidde grote projecten. Dat deed hij op een autoritaire manier. Hij kwam er mee weg omdat hij wist waarover hij het had en harder werkte dan ieder ander. Thuis had hij er minder succes mee, als kind van de oorlog wilde hij dat zijn kinderen het beter zouden krijgen en stelde hoge eisen. 

Ik werd vooral onzeker en kwam als puber tot het besef; zo niet. In je jeugdjaren wordt je mening vooral gevormd door wat je omgeving vindt. Ik was tegen de bewapeningswedloop en voor de onderbedeelde mens, dat was toen in. Ik ging naar de sociale academie om te ontdekken of er ook andere manieren zijn dan met botte macht de baas te spelen. 

Om samen iets voor elkaar te krijgen, leerde ik, dien je twee valkuilen te vermijden;
a. kom nooit met een plan als de rest er nog niet aan toe is. Ze gaan er eindeloos over discussieren en draaien het tot stront.
b. Kom nooit met een plan dat al af is. Ze bedanken je hartelijk en laten het jou vervolgens uitvoeren, zijn zij er van af. In mijn studie was ook een onderdeel ‘beleid’. Ik vreesde een stoffig semester tot de docent begon met de definitie; ‘beleid is wat jij wil’.
‘Toch een makkie’ dacht ik, totdat hij vroeg ‘wat wil je eigenlijk?’ Dat leidde tot paniek. Weken vantevoren begin ik al te piekeren over de onvermijdelijke vraag ‘wat wil je voor je verjaardag?’ (‘gelukkig zijn’ is niet in te pakken in een papiertje met een strik er omheen) Wellicht heeft een kind van autoritaire ouders nooit geleerd iets te willen.

Terugkijkend heb ik, met hard werken, best een en ander voor elkaar gekregen. In het begin voerde ik vooral opdrachten uit en ontdekte dat leiderschap een handig hulpmiddel tot succes kan zijn, waar nodig nam ik die rol op me. 

De speeltuin, waar Robin van Persie leerde voetballen, wilde ik een cadeautje doen en bood mezelf aan als vrijwilliger. ‘Alleen als je de voorzitter wordt’ stelde Wil Plomp onverbiddelijk. Geparachuteerd te worden naar de top was niet mijn ambitie maar daar leerde ik dat je niets hoeft te willen, alleen goed luisteren wat anderen willen. En dat vervolgens met iedereen delen. 

Ik heb nog nooit een briljant plan bedacht, ik rijg ideeën aan elkaar; praat eens met de ene en daarover weer met een ander. Zo ontstaat iets waaraan ieder heeft bijgedragen. De uitvoering is vervolgens kinderspel. Door jarenlange ervaring weet ik intussen welke paden leiden tot resultaat en welke afslagen het drijfzand in gaan. 

Oppassen dat ik niet alsnog een autoritaire eikel wordt. Papa, ik lijk steeds meer op jou!