LEVENSKUNSTENAAR POEH

De zon was zo heerlijk warm en de steen, die er al een hele tijd in had gelegen, was ook zo heerlijk warm, dat Poeh bijna had besloten om de rest van de morgen gewoon maar Poeh te zitten wezen, midden in de rivier.
Ik denk dat iedereen hem wel kent, het hartveroverende speelgoedbeest Winnie de Poeh.
De beer die altijd met iedereen goede vrienden is.
Niet omdat hij daarnaar streeft, maar omdat hij nu eenmaal Poeh is.
‘Poeh, zei Konijn vriendelijk, je hebt geen sikkepitje verstand.
‘Dat weet ik, zei Poeh nederig.’
En daar zit dan geen greintje valse bescheidenheid bij.

Er valt wat te leren van deze beer.
‘t Is moeilijk om dapper te zijn,’ zei Knorretje, een beetje snuffend, ‘als je maar een Heel Klein Beestje bent.’
‘Je beefde alleen van binnen,’ zei Poeh, ‘en dat is voor een Heel Klein Beestje de allerdapperste manier om niet te beven.’
Knorretje zuchtte van geluk en begon een beetje over zichzelf na te denken. Hij was DAPPER...
Mooi hè?
Poeh beheerst de kunst van troosten, opbeuren, het goede zien.
Hij doet daar maar weinig moeite voor, want het zit gewoon helemaal in zijn wezen om het positieve te zoeken.
(Knorretje die een beetje over zichzelf begint na te denken. Ontroerend toch?)

‘Rivieren weten: er is geen haast. Op een dag komen we er wel.’
Groots, vind ik, echt groots.
Kom hier maar ‘es om vandaag de dag. Haast hebben we, háást.
‘Welke dag is het?’
‘Het is vandaag,’ piepte Knorretje.
‘Mijn favoriete dag,’ zei Poeh.
Wat een levenskunst!
Van glimlachen tot bijna-traantje-plengen, het gebeurt je wanneer je Winnie’s uitspraken leest.
‘Stel dat er een boom omviel, Poeh, als wij eronder stonden?’
‘Stel dat dat niet zou gebeuren,’ zei Poeh nadat hij er goed over had gepeinsd.
En hoe deze beer aan zijn wijsheid komt? Zo:
‘Konijn is slim,’ zei Poeh bedachtzaam.
‘Ja,’ zei Knorretje, ‘Konijn is slim.’
‘En hij heeft een brein.’
‘Ja,’ zei Knorretje, ‘Konijn heeft een brein.’
Er volgde een lange stilte.
‘Ik denk,’ zei Poeh, ‘dat hij daarom nooit iets begrijpt.’

Andrea Stribos