Crisis-deskundige - column Frank/Janine

Dit is niet de eerste crisis die ik meemaak. Corona gaat mij er niet onder krijgen. Zorgelijk zijn baantjes die voorlopig niet meer bestaan en misschien nooit meer terug komen.

Ik ben geboren tijdens de Suez-crisis en heb vage herinneringen aan die van de Varkensbaai. Toen ik van school kwam, was het ook crisis; de tijd van punk en ‘no future’. Gelukkig was Sonja er op het arbeidsbureau, die me telkens wist te motiveren. Via gesubsidieerde baantjes kwam ik eerst op een archief, waar ik gillend gek werd (u kent mij) en daarna in een buurthuis te werken. Dat vond ik zo leuk dat ik ging doorleren via school en (onbetaald) werk.

Gelijk met mijn diploma kwam de VUT, ging mijn 57-jarige collega vissen en nam ik zijn plek in als sociaal werker. Totdat de banken in elkaar donderden en daarna zo’n beetje alles.

Toen ik de koning hoorde spreken over een participatiesamenleving waarin we alles zelf kunnen wist ik ‘mijn kostje is niet gekocht’. Zo kwam ik op straat, baas failliet. Ik heb zo’n beetje op alles gesolliciteerd, pompbediende, orderpicker en noem het maar. Maar als vijftig-plusser blijk je nergens goed voor. Ik probeerde de truc van vrijwilligerswerk om er tussen te komen, maar collega’s zagen me als onderkruiper.
Met een stapel afwijzingsbrieven waar ik niet meer overheen kon kijken vroeg ik een gesprek aan met mijn klantmanager. Zat ik ineens jankend aan de tafel; telkens oppompen om een afwijzingsbrief te produceren werd ondraaglijk. Sindsdien hebben we afspraken.

Als ik mijn best doe bij sociaal kringloop bedrijf GoedvoorGoed en bij het buurtbeheer in Rotterdam ben ik van de wekelijkse Tantalus-kwelling verlost. Een bijzondere clausule in ons contract is dat ik me ook politiek moet bezighouden, hetgeen verklaart waarom ik me overal mee bemoei. Ik heb het druk als een klein baasje, prima naar mijn zin maar weet dat ik mazzel heb gehad. Door een zachte landing via de WW kon ik me van kostbare blokken aan het been ontdoen.

Voor velen met schnabbelcontracten zijn alle inkomsten nu weggevallen. De bezweringen van het kabinet ten spijt, velen piesen naast de pot. Hun schulden lopen op. Ik hoop dat de overheid ons de crisis uit gaat investeren. Er ligt nogal wat werk om van deze verspillingseconomie een duurzame samenleving te maken.

Mijn les is dat je snel weer op poten moet komen staan. Hoe? Mij is het niet gelukt. Maar dat er na de crisis nog een nuttig bestaan is, daarvan vormt deze beroepswerkloze het levend bewijs. Geld is niet alles (tenzij je het niet hebt). Ik gun iedereen, naast een goede gezondheid, alle voorspoed.