Angst Als Raadgever

Voor de duur van de epidemie schrijft columnist Frank/Janine een wekelijkse bijdrage. Vanuit zelfgekozen isolement neemt hij/zij daarbij een kijkje naar binnen en naar buiten.

Normalerwijze begin ik mijn stukje te schrijven en verzin er later een titel bij. Ik dacht het eens om te draaien en kwam daarmee in een lastig parket; mijn angst in de ogen kijken. Bovenal dat dit een warrig verhaal wordt waarvan u weinig begrijpt. Maar ach, sla de pagina om en u bent van mij af.

Zo'n twee maanden geleden sloeg de gezamenlijke vrees toe en trokken we ons, eensgezind, naar binnen terug. Nu lijkt het ergste achter de rug en schiet het alle kanten uit. Sommigen zijn bang dat het allemaal te snel gaat. Ook al wordt er gezondigd tegen het rondommetje van anderhalve meter, mekaar aflebberen gebeurt niet meer en middels testen hoeven we ons niet te laten verrassen. Anderen roepen dat al dat gedoe voor een griepje schromelijk overdreven is. Die proberen ons te overtuigen dat het een opzetje was, bedoeld ons onder controle te krijgen. Zulke mensen raad ik aan hun verhaal in het Italiaans en Spaans te vertalen, dan kan ziekenhuispersoneel van Madrid en Bergamo hun commentaar geven. Waar gewerkt wordt, maakt men fouten. Dat er kromme regels ontstonden waardoor je wel naar de bouwmarkt kon om aan je huis te klussen maar niet naar de steiger om je bootje te soppen? Ik heb er begrip voor.

Toen de regering het heft in handen nam ons door de crisis te leiden, zaten we allemaal in hetzelfde schuitje en moesten roeien met de riemen die er waren. Wanneer we in rustiger vaarwater komen, kunnen de vragen gesteld gaan worden; over beschermende middelen, testcapaciteit en verpleeghuizen bijvoorbeeld. Ook nadat de kapitein je door een razende storm geleid heeft, mag je vragen waarom het schip zo slecht onderhouden was. De regering lijkt er ook niet gerust op. Als er een nieuwe set van maatregelen wordt afgekondigd en een knappe, welbespraakte bink zijn nood komt klagen in een goedbekeken televisieprogramma gaat het debat met de volksvertegenwoordiging, de volgende dag, zijn kant op. De peilingen lijken het allemaal uit te maken, wat mij betreft het democratisch gehalte van een bananenrepubliek. Beetje de handicap dat we niet rechtstreeks tegen mekaar aan kunnen blaffen om daarna ons meningsverschil bij te leggen en het af te drinken. Ik ben bang dat we weinig geleerd hebben en we hebben nog een klimaatprobleempje te tackelen.

Nadat mijn relatie op de klippen strandde, ontstond bij mij existentiële angst dat ik eenzaam en ellendig zou sterven. Een slechte basis om het met een nieuw lief aan te leggen, bedacht ik me. Overgebleven is de zorg dat die prachtige vintage Fender Telecaster gitaar in goede handen terecht komt, na mijn verscheiden. Ik schuif het nog een tijdje voor me uit.