Column Frank/Janine: solliciteren

Tien jaar terug was het ook crisis. Met bosjes belandden we op straat. Om als buurtwerker in beeld te blijven begon ik een openbare tuin in een gribusbuurt. Vestia had er gesloopt. Nu hingen ze zelf aan de afgrond. Buren hadden er lol in de achtergelaten zandvlakte te ontginnen. Naast ons de uitrukpost van de vuilnisdienst. Als oefening in nederigheid begon elke uitkeringstrekker met drie maanden papier prikken. Voormalig straatveger of bankemployé; ‘werknemersvaardigheden opdoen’ noemde de gemeente dat. Voldoende bedrijfskleding was er niet, een haveloze bende vertrok elke ochtend; die een broek, die een jas. Sommigen wilden graag bij ons. Helaas; omvlaggen was er niet bij. Later ging het over een andere boeg ‘over een maand geen vrijwilligerscontract dan ben je je uitkering kwijt’.

Kandidaten kwamen dagelijks over de vloer maar aan contracten deden we niet, ‘gewerkt mot er worden’ en ‘als de soos je niet gelooft, laat ze dan maar even bellen’. Onze tuin werd zo een paradijsje. Volgende ploeg die zich aandiende, waren cliënten van de GGZ. Begeleiders met iemand voor wie het goed zou zijn alsti buiten bezig was. De riante dagbestedingsvergoeding hielden ze zelf. Maar ach, als je iemand kan helpen….Interessante types zaten er bij. Abdul met zijn oorlogstrauma, dacht regelmatig dat we hem wilden vergiftigen. Dan lieten we hem de koffie zetten. Voor alcohol verslaafden was het een welkome afwisseling met als bonus een stevige lunch van eigen tuin, wel de plastic tasjes verstoppen die ze binnen smokkelden.

Gina Kummar was een vrolijke klant. Feestbeest en muziekliefhebber die ons graag hielp bij onze festivalletjes in het park. Te diep in het glaasje gekeken, kon hij vervelend zijn. ‘Doet normaal of tieft anders op’ was meestal voldoende. Bevriend atelierhouder belde me; Gina stond voor haar deur raar te doen en de kunstliefhebbers schrokken ervan. Ik belde de wijkagent met vraag Kummar goed in de ogen te kijken of het wel goed ging. De zorginstelling bedreigen was nodig geweest om hulp voor Gina te organiseren, vertelde de wijkagent me later.

Ik begon ervaring te krijgen dus solliciteerde ik als GGZ-begeleider, nog uitgenodigd ook. In de voorbereiding werd ik op de website van de club geconfronteerd met Gina als uithangbord, schoffelend op mijn tuin. Dat hij het zo goed naar zijn zin had omdat ze goed voor hem zorgden. De enige keer dat Janine ging solliciteren, in mantelpakje, hakjes en nageltjes netjes in de lak. De jonge Marokkaanse recruiter zat verveeld op twee poten met zijn telefoon te spelen bij mijn binnenkomst en lag splotskaps op de grond. Mensonterender heb ik nooit meegemaakt; klasje van zes kandidaten die op papier een situatie op moesten lossen en elkaar daarna bekritiseren.

Zie onderstaande link
https://www.youtube.com/watch?v=dkA-uNYQUjw&t=52s