Column Frank/Janine:Windpark Piet de Wit
Algemeen 748 keer gelezenOp de twee hoogspanningsmasten bij de Haringvlietbrug richtte ik toen ik hier 20 jaar geleden kwam. Inmiddels zie je door de molens de kant niet meer. Nog een paar bij Stellendam en het eiland is vol. Tegelijk zijn we al aan de tweede generatie toe.
Wat waren we trots op het eerste windpark Piet de Wit, tussen Sluishaven en Ooltgensplaat. Bij elkaar gebracht door onze eigen energievereniging, pionierend naar milieuvriendelijke stroomopwekking. Van die trots is weinig over. Per provincie stelde het rijk een wind-opgave vast en zowel Brabant, Zeeland en Zuid-Holland zetten hun spulletje aan de rand. Zo kregen Oude-Tongenaren veel palen voor de deur.
Ooit werd 600 meter bepaald als redelijke afstand, toen een lantaarnpaal met een wapper. Intussen steken windmolens boven de eiffeltoren uit. Speculanten verdienden goud want het vlekje grond, waar de molen staat, tikt jaarlijks tienduizenden euro’s aan.
Toch is de kolonisering van ons win(d)gewest, vergeleken met elders, niet slecht verlopen. De windcooperatie ontbrak het vermogen al die nieuwe windmolens te plaatsen maar was trendsetter; gedeelte van de opbrengst wordt teruggeploegd naar de gemeenschap. Fraai vind ook ik ze niet. Maar als het kan, zijn ze in twee maanden weg. Met een (kern-)centrale doe je dat niet na.
