Gravend naar herinneringen; opgeprikt in conventies voel ik me snel onzeker.
Gravend naar herinneringen; opgeprikt in conventies voel ik me snel onzeker.

Column Frank/Janine: virusvrij

Algemeen

‘December is de wiebelmaand’ zo beschrijft vriend Tim de laatste maand van het jaar. Hij doelt op overgang van herfst naar winter; het blad is van de bomen maar de vorst moet nog komen.


Bij ons thuis begon het in november met de verjaring van moeders en was over met pa, daags na nieuwjaar. In al die feesten daartussen zullen we, al snotterend, elkaar heel wat baccillen overgedragen hebben.

Nu even niet, voor de tweede keer op rij graaf ik naar herinneringen van tijden die waren. Leuk vond ik het niet altijd, opgeprikt in conventies voel ik me snel onzeker. Ik zette december naar mijn hand door allerlei te organiseren, de band was bijna dagelijks op stap met alternatieve kerstliedjes ‘het warme gevoel van koude voeten’. Zo omzeilde ik het sombere gevoel dat de kortste dagen bij me oproepen. 

Ik hoorde de burgemeester van Breda bepleiten carnaval voortaan in de zomer te doen; in Australië is kerst immers ook aan het strand. Beetje dom vind ik dat, in de voormalige Engelse strafkolonie vieren ze hun verbinding met het moederland. 

Wij vieren de terugkomst van het licht of, zo u wilt, de geboorte van de verlosser, opnieuw digitaal en virusvrij.