Op het goede leven - Column Frank/Janine
Voor de duur van de epidemie schreef columnist Frank/Janine een wekelijkse bijdrage. Vanuit zelfgekozen isolement neemt hij/zij, voor de laatste keer, een kijkje naar binnen en naar buiten.
Dat ik schaterend de lockdown doorgekomen ben, is overdreven maar ik heb me redelijk geamuseerd. (sociale) Media vormden bron van inspiratie. Zo zijn er ook vrolijke kanten aan het mondkapjes-gedoe. Voortaan zing ik ‘Mien, waar is mijn feestneus?’ op weg naar de bushalte. Ik ontdekte dat je niet een paal in hoeft te klimmen om dat mondkapje te desinfecteren. Iedereen heeft een 5G-straler in huis; even onder de kraan houden en daarna 4 minuten in de magnetron. Voor een app, waarmee je mobieltjes instelt op onkruid en daarna selectief met 5G verdelgt, heb ik octrooi aangevraagd. Manies depressief vond ik altijd te zwaar voor mijn Jantje lacht – Jantje huilt afwijking maar nu ‘bipolair’ als diagnose in zwang is, draag ik dat stempel met ere. Dat de corona-crisis niet samenviel met zo’n dip; ik had mazzel. Ook met mijn ouders; toen mijn vader zaliger met de VUT ging, investeerde hij de oprotpremie in een bestelwagen vol gereedschap en begon een klusbedrijf voor nazaten. In zijn nadagen werd hij zelfs computerexpert. Mijn moeder is vraagverlegen, zoals ze dat noemen. Met vooruitziende blik had ik een lijstje telefoonnummers van bereidwillige buren verzameld. Nu doet ze online boodschappen en drijft buren op wanhopige speurtochten langs supermarkt-ketens. Het doorspitten van foldertjes kan een oorlogskind nou eenmaal niet laten. De dubbeltjes die ze bespaart, geeft ze vervolgens uit aan de bezorging van mooie boeketten bij de buren. Ik lees dat mensen bang of boos door de supermarkt gaan. Ik vind dat dansen op anderhalve meter juist grappig. Een kwinkslag en zelfs een beetje flirten met een leuke mevrouw, jammer dat ik te verlegen ben om te vragen of we, als het weer mag, van winkelwagen zullen ruilen. Zo lees ik op facebook dat hele tritsen dames nog evenveel knuffelen als voorheen. Waar waren jullie dan?
Ik heb me niet verveeld tijdens de beperkingen. Van het voornemen om echt gitaar te leren spelen is niets terecht gekomen. Her en der heb ik wat gepingeld voor bejaardenhuizen maar alleen is maar alleen. Ik zag mogelijkheden voor de band de straat op te gaan, maar belde voor de zekerheid de overheid. Ontmoetingen van meer dan drie personen zijn toegestaan mits spontaan ontstaan. Ik liep met mijn gitaar onder mijn arm, kwam ik iemand tegen die zijn accordeon aan het uitlaten was. Stonden we bij de oversteekplaats, stopte iemand die zei ‘ik heb een drumstel in de kofferbak’. Beetje vaag verhaal waarover ik beter niet met een BOA ga redetwisten, die gasten hebben het toch al zo zwaar. Crisis en gezelligheid horen niet samen te gaan. Het leven moet je niet te serieus nemen (dat doet men mij ook niet). Nu de kroeg weer open is, schijnt voor velen het leed geleden.