VOORNEMEN OF NIET VOORNEMEN
En daar zitten we dan, in 2019.
Terwijl ik dit schrijf is het nog niet zo ver -dit stukje moet op tijd bij de redactie zijn- maar als u dit leest zal de jaarwisseling een feit zijn.
Altijd weer een rare gewaarwording, vind ik. Je bent gewoon dezelfde als gisteren en ineens woon je in een ander jaar. Beetje wennen.
Goede voornemens, doet u daar aan?
Ik niet. Of eigenlijk heb ik dat soort momenten zo'n 365 keer per jaar, met nogal tegenvallende resultaten. Dus nee, laat maar.
Is dat negatief? Misschien.
Je zou ook kunnen zeggen dat ik mezelf een beetje ken en dus gewoon realistisch ben.
Maar natuurlijk staat het ieder vrij om wel aan de gang te gaan met het voornemen dat vanaf nu de dingen echt beter moeten. Succes, van harte.
Wat 2019 zal brengen weet geen mens.
De wereld lijkt ernstig in de war. Wie het nieuws een beetje volgt ziet overal de spanning en verharding in rap tempo toenemen.
Moeten we daar iets mee? Kunnen we daar überhaupt iets mee? Niet zo veel, vrees ik. Dan maar de koppen in het zand? "Hier op het eiland loopt het zo'n vaart niet. Ze doen maar, aan de overkant en overal." Zo dan?
Nog niet zo lang geleden lieten we gewoon onze achterdeur open, was het niet nodig om je fiets op slot te zetten, kenden we geen beveiligingsmaatregelen in winkels, gingen we vanzelfsprekend uit van onderling vertrouwen.
Die vanzelfsprekendheid lijkt wat minder geworden te zijn.
Wat in de grote wereld gebeurt, lijkt ook gevolgen te hebben voor Goeree-Overflakkee. Op de een of andere manier waait het binnen en neemt het ons mee.
Natuurlijk waait er ook veel verfrissends binnen, maar tegelijkertijd dreigt er iets dierbaars te verdwijnen. Bijna ongemerkt, zelfs vaak pas herkend als het al (te) laat is.
En nee, ik ga verder geen voorbeelden geven. Wie het onzin vindt: beschouw het gerust als een privé-tobberijtje van me aan het eind van het jaar.
Hoe dan ook, ik wens ons allemaal een liefdevol en alert 2019.
Andrea Stribos