Column Frank/Janine: De ramp voor een overkanter
Algemeen 1.288 keer gelezenAls je de watersnoodramp probeert te doorgronden besef je overkanter te zijn. Nog bouwjaar 56 ook, dus van na de ramp.
Uit mijn kinderijd herinner ik me het zwart/wit fotoboek dat ik stukgelezen heb en een tocht met het trammetje van de Rosestraat naar het bouwdok van de Haringvlietsluizen. Het blijft fragmentarisch.
Ik kan er boeken over lezen, dijkvakken bekijken waar het gebeurde of begraafplaatsen bezoeken waar ze terecht kwamen, geeft niet het gevoel dat ik er echt bij kom.
De Zeeuwse stromen liggen er ‘s zomers idyllisch bij. Wie ‘s winters over de brug fietst, ziet dat het klotsen kan. Maar het water staat nooit zo hoog.
Gesprekken gaan hier omzichtig, zo leerde ik dat hier geen boom van voor de ramp staat en houtduiven vroeger niet voorkwamen. Leed verwerken door er over te praten lijkt modern tegenover ‘gebeurd is gebeurd, we moeten verder’. Wie in het water belandde was kansloos, het moet ongelooflijk koud zijn geweest die winternacht.
Op foto’s zie je dat niet. Je moet het me maar niet kwalijk nemen; het beste komt dat binnen als ik een groepje Oekraïense moeders zie; bij een vuurtje in de sneeuw naast een, in puin geschoten, flatgebouw.
