Column Frank/Janine: Daar komt nog niet een goeie hond vandaan
Algemeen 1.611 keer gelezenSlimme huisgenoot, die hond van mij. Ooit leefde ik het standaard gezinsleven in een doorzonwoning met kat, hond, caravan. Gruwelijk mis ging dat.
Met het leven weer op de rails bedacht ik dat een hond daar prima in zou passen. Als een blok viel ik voor het puppy uit het nestje van vrienden ‘die is voor mij’. Amper haar oogjes open had ik nog zes weken te wachten voor ze bij moeders weg kon.
Een tijd vol twijfels ‘waar ben ik aan begonnen?’ maar ook om een naam te verzinnen. Kliko vond ik wel passend voor een vuilnisbakkie. Dat roept lekker, niet beseffend dat een hond gaat staan naar de naam.
Deze alleseter kan een pedaalemmer bedienen om eigen kostje te snaaien, rotzooi opruimen is ze echter minder in. Zielig, die eerste week bij moeders vandaan. Ze mocht in de slaapkamer, wel in een bench.
Piepte ze, dan stak ik, in halfslaap, mijn hand daarin en bood iets troostrijks om te likken. Die kooi was mijn redding; leuke huisgenoot, maar niet in bed.
Samen keken we naar de TV-programma’s van hondenfluisteraar Cezar Milan. Zijdelings keek ze me dan meewarig aan ‘kijk baas, zo doe je dat!’. Met haar cocktail van genen is Kliko in alles mislukt.
We belandden eens op een dijk met schapen en de dapperste joeg de indringer het hek over. Herder noch jachthond; wellicht met pijl en boog want bij de eerste knal gaat ze er als een haas vandoor. En bij apporteren komt ze altijd een meter te kort.
Baas over je spelen probeert elke hond. Kliko heeft geleerd dat ‘ie nummer laatst is. Honds geduld; van alles willen maar als de baas het niet wil...
Je kop lijdzaam neerleggen, wachtend op de volgende gelegenheid. Kan ik wat van leren.
