“Niet zo treurig als men vaak denkt”

Vlakbij het ziekenhuis in Dirksland, midden in de woonwijk, staat een groot woonhuis. Binnen staat de vaatwasser aan, er staan bloemen op tafel, er zijn boeken, een eethoek, een fijne bank en er hangt een rustige, warme sfeer. Alleen de parkeerbordjes voor de deur verraden dat dit huis niet door een ‘gewoon’ gezin bewoond wordt. Dit is Hospice Calando; een plek waar mensen in een huiselijke omgeving hun laatste levensfase kunnen voltooien. Omdat de hospice 24 uur per dag begeleid wordt, is de hulp van vrijwilligers onmisbaar. Eén van die vrijwilligers is Carmen Stadhouders (52) uit Sommelsdijk.

Door Debby Roukens

Carmen werkte al in de zorg toen ze als vrijwilliger aan de slag ging; ze is vier dagen per week als dagbestedingscoach verbonden aan woonzorginstelling De Vliedberg in Ouddorp. “Ik wilde graag vrijwilligerswerk in het verlengde van mijn werk doen. Ik was op zoek naar verdieping. Toen ik voor mijn opleiding rond stervensbegeleiding een interview bij een hospice moest doen werd dat Calando.” 

En zo ging het balletje rollen. Carmen had altijd het idee dat vrijwilligers in een hospice heel veel tijd moesten vrijmaken, maar dat viel mee, het bleek goed te combineren met haar baan. Na een training van 6 dagen in het huis mocht ze aan de slag. En daar is ze heel gelukkig mee, hoewel ze eigenlijk een ander beeld had van wat dat vrijwilligerswerk zou inhouden: “Ik dacht dat ik vooral gastvrouw zou zijn, maar je staat heel dicht bij de verpleegkundige, je ondersteunt haar echt.” Er komen daarnaast ook tal van praktische zaken voorbij zoals het buiten zetten van vuilnis, het uitruimen van de afwasmachine en koffie zetten voor het bezoek. “Eigenlijk net als thuis.”

‘Levensbegeleiding’
Een vraag die haar vaak gesteld wordt is of het niet moeilijk is, de omgang met mensen van wie je weet dat ze gaan sterven. Zelf ziet ze het niet zo. Het is weliswaar heftig, maar ook heel mooi om in een huiselijke sfeer naast iemand te kunnen staan en iets voor hem of haar te kunnen betekenen, legt ze uit. In plaats van ‘stervensbegeleiding’ noemt ze het dan ook liever ‘levensbegeleiding’.

Zo was er een keer een meneer die helemaal niet wilde praten. Carmen zocht hem op met een zogeheten kletspot, een pot waarin kaartjes met allerlei vragen zitten. Op het eerste kaartje stond de vraag ‘Heb je vroeger veel gereisd?’ Eigenlijk een eenvoudige vraag, maar ineens zag ze een andere man. Een halfuur lang praatten ze over gemiste kansen en over wat meneer juist wél gedaan had. Zo werd het een gesprek over leven in plaats van over de dood. Na dit bijzondere gesprek zag Carmen hem nog 1 of 2 keer voor hij overleed. “Zo’n gesprek, zo’n moment -hoe klein ook- maakt het verschil. Dingen hoeven niet groots of meeslepend.”

Soms overlijden er in de hospice twee mensen in een week. Het verdriet van familieleden grijpt Carmen dan vooral aan. Maar er is zeker niet alléén verdriet in Calando. Er hangt een goede sfeer en de collega’s vormen een fijn team. Daarnaast wordt er ook veel gelachen, er worden grapjes gemaakt, spelletjes gedaan, handmassages gegeven en praatjes gemaakt over van alles en nog wat. De dood en ziekte zijn zeker niet hét thema binnen de hospice, zegt Carmen. Of zoals een bewoner het raak verwoordde: “het is niet zo treurig als mensen vaak denken.”

Training
Hospice Calando werkt uitsluitend met vrijwilligers die een training hebben gevolgd. Oproepen voor nieuwe vrijwilligers worden gepubliceerd op www.govoorelkaar.nl Wilt u alvast meer informatie dan vindt u de contactgegevens van Calando op de eigen website.