Column Frank/Janine: Hulp op afstand

Ik bezit een complexe persoonlijkheid. Die mij kent weet dat, zelf heb ik er ook last van. 

Openbaarde zich in mijn pubertijd; het ene moment kan ik bergen verzetten en dan valt alles plat en komt niets uit mijn handen. Manisch depressief? Ik noemde het zelf ‘Jantje lacht-Jantje huilt’. Later verzonnen ze ‘bipolair’ voor iemand die aan stemmingswisselingen leidt; dat dus. Vanaf mijn 14e loop ik bij psychiaters en psychologen, zo’n eens per vier jaar moet ik bijtanken. 

Ik had een baan waar je te maken krijgt met andermans ellende, zoiets kan terugslaan. Het loon stelde me in staat een ziektekostenverzekering mét psychologische hulp af te sluiten. Wazige figuren die me de moederschoot willen laten herbeleven ofzo, liggen me niet. Liever iemand die zaken in perspectief brengt en me terug op de rails zet. 

Zo leerde ik mijn eigen gebruiksaanwijzing lezen, waardevolle technieken die ik kan toepassen. Belangrijk om bijtijds in de gaten te hebben dat ik uit het lood raak. 

De opkomst van hulpverlening op afstand heb ik van nabij meegemaakt. Na een vechtscheiding werd ik door mijn kind verstoten. Daar zat ik, ellendig in een flatje. Ik zag geen toekomst meer en wilde me over de railing gooien. In een helder moment bedacht ik dat je dan iemand kan bellen. Achter op het telefoonboek stond een nummer. 

Een bandje vertelde dat ze er even niet waren. Als het menens was moest ik een ander nummer bellen. Daar had ik niet op gerekend; nog eens, nu gewapend met pen en papier. Ook daar een bandje met verwijzing, wéér een ander nummer. Zo was ik tot ochtendgloren bezig. 

Mijn moordneigingen verlegden richting de hulpverlening. Dat noemen ze daar een geslaagde interventie. Even leek het beter te gaan (met de online hulpverlening), met sites waarop zelftests die adviezen opleverden.

Je mocht ook mails schrijven die persoonlijk beantwoord werden. Ik was er bij gebaat.
Paar jaar later was het systeem verfijnd; eerst 50 euro aftikken voor je de site op mocht. Ja doei, jaren eerder kreeg ik bij het RIAG na een ‘intake’ het advies om minder koffie te drinken én een rekening van 130 gulden. Hulp bij zelfdoding was nog wel gratis; dan dat maar.

Vergissing; ik bleek op weg naar de pil van drion. Mijn hoogbejaarde buurman nam destijds alle pakjes aan in de straat. Ik voorzag het misverstand dat hij zou denken dat de zelfmoordpil voor hem was. Ik zag er verder van af. 

Tegenwoordig zit ik bij sociaal werkbedrijf GoedvoorGoed. Als het me echt hoog zit, is er altijd iemand om mee te praten. Anderen met sombere gedachten kunnen 113 bellen, veel plezier toegewenst in donkere dagen.