Daltonschooldirecteur Eileen Willers gaat met pensioen

Stellendam - Eileen Willers stopt binnenkort als directeur van Daltonschool De Vliegers in Middelharnis. Zij was er in die functie werkzaam sinds 2003 en gaat 1 oktober 2021 met pensioen. De redactie van deze krant had een uitgebreid gesprek met haar.

Door Nick Ehbel 

Eileen Willers - van Immerseel wordt in januari vierenzestig. Haar man Piet is vorig jaar met pensioen gegaan na vijfenveertig jaar onderwijs. Het leek haar heel erg leuk om samen te stoppen. Eileen heeft een zoon en een dochter, drie kleinkinderen en een moeder van zesentachtig. 

Eileen en Piet wonen al jaren op Stellendam. Ze hebben elkaar rond 1978 leren kennen op een basisschool in Rotterdam, in het oude Westen. Toen zij daar begonnen, kwamen eigenlijk de eerste buitenlandse kinderen op school. 

Ze hebben nog altijd contact met hun oud-collega’s daar. Er zitten nu 26 nationaliteiten op die school met ruim 600 leerlingen.

Toen ze op haar vierentwintigste haar zoon kreeg, werd ze bedankt en moest ze stoppen. Na de bevalling is ze gaan invallen en kreeg ze op een gegeven moment een ‘één dag aanstelling’. Dat was een baan voor kinderen die op de Heemraadsingel in een kindertehuis zaten, kinderen die heel erg beschadigd waren. Toen werd het haar taak om deze kinderen op te vangen.

Vertel eens over het vervolg hier op het eiland
“Met zo’n klein peutertje was het toch wel prettig om iets dichterbij te hebben, zodat ik in de toenmalige verschillende gemeentes op de kop van het eiland ben gaan invallen. Uiteindelijk kwam ik in 1990 op de Daltonschool als invalkracht. Tinus de Vreede was toen nog directeur. Het invallen was nodig want er waren leerkrachten langdurig ziek. Ik geloof dat we dertig, veertig leerlingen hadden in die tijd. En zo ben ik er blijven hangen.

Tot 2001 was ik er leerkracht. Toen werd de directeur ziek en is een poosje thuis geweest. Hij en het bestuur hadden gevraagd of ik het wilde overnemen tot hij weer terug was. Hij koos er echter voor niet meer terug te keren als directeur, wel als leerkracht. Daarop ben ik de taken verder blijven doen. In 2003 werd ik benoemd tot directeur. Het vervelende in die tijd was dat er in 2002 bij mij borstkanker werd geconstateerd. Die school wilde ik er zo graag bovenop helpen. Het waren echt heftige jaren! Voor iedereen; ouders, kinderen, leerkrachten. Ik kon die borstkanker er gewoon niet bij hebben. Dat was zes maanden lang ziekenhuis in en ziekenhuis uit. In juli werd ik schoon verklaard en werd ik officieel directeur.”

Waarom stop je nu?
“Piet ging dus vorig jaar met pensioen. Vervelend is dat ik met de rechterkant helemaal niets meer hoor. In juli ben ik daarvoor geopereerd, maar ik hoor helemaal niets; dat is zo lastig! Voor de klas is dat lastig, met je collega’s en gewoon in gesprekken met ouders. Het kost zoveel energie! Ik ben kapot aan het eind van de dag. Daarom stop ik en ik vind het gewoon leuk om met Piet leuke dingen te gaan doen.”

In wat voor school kwam je?
“ik kwam in een kleine school, maar echt zo heerlijk Dalton. Mijn lievelingsboek op de pedagogische academie was een boek van Carl Rogers en dat boek heet ‘Leren in vrijheid’. Dat kinderen die kunnen leren in vrijheid zich zo mooi kunnen ontwikkelen. Op zo’n school kwam ik. Dat Dalton pas zo goed bij mij.

We werken met dag- en weektaken. Vertrouwen geven maakt betrouwbaar. Dat is mijn insteek naar kinderen toe. Laat ze maar gaan; kinderen kunnen zo vreselijk veel!

Tinus de Vreede heeft die school opgericht met een aantal ouders, vóór 1989. Ze hebben samen met Hans Wenke, de goeroe van de Dalton, gekozen voor Dalton. De uitgangspunten van Helen Parkhurst paste gewoon bij degenen die de school wilden oprichten. Dat was vrijheid, samenwerken en zelfstandigheid. Een heel enthousiast team! Maar heel klein.”

Wat voor school heb je achtergelaten?
“Een Daltonschool in hart en nieren. Ik ben er zo trots op!”

Wat was jouw aandeel, jouw invloed?
“Vrijheid en verantwoordelijkheid geven, niet alleen aan kinderen, maar ook aan je collega’s. Als het fout gaat, gaan we kijken hoe het anders had gekund. Hoe gaan we het oplossen en hoe gaan we nu verder? We doen het met elkaar.”

Wat is het onderscheid met gewone basisscholen?
“De kernwaarden van het Daltononderwijs vormen echt de basis. Taken is geen instrument. Vanuit taken moet je gaan werken. Vertrouwen geven aan kinderen. Voor sommige leerkrachten is het moeilijk vertrouwen te geven aan leerlingen en ze dan los te laten.”

Als je de school binnenstapt, hoe zie je dan dat het anders is?
“Op het moment dat men binnenkomt, voelt men het. In onze school is licht en ruimte. Men wordt ontvangen door iemand die al weet dat er bezoek komt en er lopen kinderen langs die je groeten. Mensen voelen zich welkom, dat ze gezien worden, voelen rust, voelen en zien kinderen heen en weer lopen. Die hebben allemaal een doel. Ouders voelen dat hier naar elkaar geluisterd wordt.

Wij hebben in de school brede gangen met samenwerkplekken en dan zitten er drie of vier te praten met elkaar. Ouders vragen dan waar ze mee bezig zijn. Dat kan zijn met rekenen. Moet dat niet in de klas? Nee, want ze weten wat ze moeten doen. Wat de samenwerking wat Dalton betreft, is dat echt samen. Samen werken betekent leren van elkaar. En dat doen we al vanaf groep 1!

Een van de andere pijlers van Dalton is reflectie. Dat doen we al vanaf groep 1. In groep 1 en 2 hangen er planborden met smileys. Daar staan taken boven en de namen van de kinderen. Dan hebben ze bijvoorbeeld samengewerkt aan een taakje op een blauwe dag en dan hangen ze een blauwe smiley op. Dat kan er een zijn met de mondhoeken naar beneden of naar boven of een neutrale. Een smiley met neerhangende mondhoeken is voor de leerkracht een signaal om na te gaan wat er aan de hand was. 

Soms heeft een kind bijvoorbeeld een verkeerde schaar gebruikt waardoor het knippen moeilijk ging. Dat zijn reflectiemomentjes van een minuutje. En dit gaat de hele dag door. De kinderen moeten ook leren dit onder woorden te brengen. Ook bij de dag- en weektaken kunnen de leerlingen reflecteren. Die taken krijgen de leerkrachten regelmatig te zien en daar halen ze zoveel informatie uit.”

Hoe gaan de kinderen met de taken om?
“Het kan gebeuren dat een kind z’n taak niet afkrijgt. Hoe ouder ze worden, hoe meer ze zelf hun taak invullen. In groep 1 en 2 hebben ze 3 taken per dag of per week. Groep 3 heeft dagtaken. Als ze een taak niet leuk vinden en het voor zich uitschuiven, weten ze dat ze op een gegeven moment in de knel komen. Het moet wel af! Dan is het leuk om te zien hoe verschillend kinderen leren. Sommigen gaan eerst met het lastige beginnen, want dat hebben ze dat maar gehad. Zo leren ze al plannen en zich voorbereiden op de middelbare school.”

Wat zijn je hoogtepunten?
“Het allergrootste hoogtepunt is de bouw van de school en de jaren die er aan vooraf gingen. We zaten eerst op de Berkenlaan in een gebouw uit 1958. Een klein laag schooltje, een ‘lawaaischooltje’. Het was een heel schattig schooltje, met van die lange gangen met van die kleine vierkante tegeltjes. In 2005 zijn de gesprekken met de wethouders begonnen. Er zijn toen plannen gemaakt voor de hele wijk en in 2010 is de school opgeleverd.

De jaren ervoor waren leuk, want toen ben ik met die architect Marco Born Daltonscholen in heel Nederland gaan bekijken. Ik wilde graag een school met een pannendak. Aan de straatkant zitten vier appartementen waarvan wij er al twee hebben geconfisqueerd.

Onze doelstelling van de afgelopen jaren is acht groepen. We hadden beneden zes lokalen laten bouwen met een speellokaal. Met Oost West Wonen hadden wij afgesproken dat als we zouden groeien we de twee appartementen boven mochten gebruiken als lokalen. Nu zitten we dit schooljaar voor de eerste keer op acht jaargroepen.

Wat ik fijn vind, zijn de contacten met de mensen binnen en buiten de school. Als Daltonschool zijn we op de kaart gekomen. Vroeger waren er nare vooroordelen. Het heeft heel lang geduurd voor we als volwaardig werden gezien. En dát zijn we echt! Niet alleen bij de ouders die voor ons kiezen, maar ook bij de gemeente. Dat vind ik wel een hoogtepunt van mijn carrière dat ik daarvoor heb kunnen zorgen. Ik ben niet zo maar een schooltje.”

Wat ga je missen?
“Contacten, ik ben heel bang dat ik in een gat val. De contacten met de leerlingen en de ouders. Ik ken alle leerlingen bij naam. Ook die van oud-leerlingen.”

Hoe ga je die leegte opvullen?
“ik wil Japans gaan studeren. Ik vind de cultuur van Japan heel mooi. Ik moest van m’n ouders een vak leren en dus naar de PA. Maar ik wilde vroeger of een hotel hebben of journalist worden (met een knipoog naar de redacteur)…”