Column Frank/Janine: Vermoeiend optimisme
Algemeen 259 keer gelezenIk dacht dat het goed met me ging maar bespeurde bij mezelf een cynische kijk op de wereld. Ik raakte vermoeid van andermans idealisme. Al dat thuiszitten en al die plannen die niet doorgegaan zijn, lijken hun sporen nagelaten.
In Rotterdam kreeg ik ooit een buurttuin in de schoot geworpen. Mijn voorganger had meters willen maken en betrok de hangjeugd die last had van buren. Hij beloofde ze een eigen plek en enthousiast begonnen ze aan de ontginning van het terrein. Na een tijdje plaatsten ze vier palen en een dak. Gezeur over overlast stak opnieuw de kop op; het bouwsel verdween.
Ik was teleurgesteld toen ons schaftkeetje in brand werd gestoken. Uithuilen en opnieuw beginnen, een zen-oefening noemde mijn baas het. Het zou nog vaker gebeuren voordat ik het mechanisme doorhad; ‘wij niet dan zij ook niet’.
Ik ging nog meer bloemetjes zaaien en organiseerde leuke activiteiten voor jongere broertjes en zusjes. Uiteindelijk beschermde die goodwill de tuin.
Met het zelfde optimisme laten de vrijwilligers van schoon Goeree-Overflakkee zich sponsoren door een grootgrutter om andermans rotzooi op te ruimen.
