ZILT, column van Andrea Stribos: COVIDBROOSHEID

Kwetsbaar. Dat woord. Kwetsbare ouderen. Kwetsbare groepen met onderliggende blahblahblah. Ik kan het niet meer hóren. Want als we iets zagen de afgelopen maanden, is het dit: Allemaal, allemáál zijn we kwetsbaar. Niet soms?

Laat ik het uitleggen. Jarenlang hebben we geleefd met de gedachte dat het leven maakbaar zou zijn. En laten we eerlijk wezen, daar leek het ook verdacht veel op. Waar in een flink deel van de wereld dictators, epidemieën, hongersnoden, oorlogen, terrorisme, vulkaanuitbarstingen, overstromingen en andere ellende het leven nogal bepaalden, waren wij in het vrije westen vrolijk bezig met duizelingwekkende ontwikkelingen. Op technisch gebied en op zoveel andere wetenschappelijke terreinen, het kon niet op. Op zoek naar onszelf, het grote geld, het ultieme geluk, de ideale relatie, alles wilden we en konden we en mochten we. En toen was daar de onzichtbare spelbreker die ons ondersteboven gooide.

En we bleken kwetsbaar. O, wat een kwetsbaarheid. O ja, de eerste maanden wisten we nog te jubelen dat we er ‘samen doorheen zouden komen’, zelfs dat we samen het virus zouden ‘verslaan’. En serieus, wat werden er prachtige initiatieven ontplooid! Er werd geapplaudisseerd, gezongen, er werden boodschappen gedaan, kaartjes gestuurd, kortom: de moed zat erin. Geen centimeter mogen we hiervan afdoen, maar tegelijkertijd zag je ook iets anders gebeuren. Angst, boosheid, verdriet, verzet, onzekerheid, geweld, onvrede broeiden en borrelden er lustig op los.

En was het nu maar bij de eerste coronagolf gebleven...Want het enthousiasme lijkt bij velen wat verflauwd en de broeiende borrelende dingen worden steeds meer zichtbaar. Niet dat we dat wíllen, o nee! Maar je zal maar winkelier zijn, je zal maar helemaal alleen zijn, je zal maar oud zijn of jong of sporter of rolstoeler of influencer of arts of noem maar op. Lieve mensen, wij allen zijn op velerlei gebied zo zwak, zo broos. We krijgen het even niet meer gefikst, echt niet. Dat zullen we moeten accepteren, zonder de moed te verliezen en zonder in vals optimisme te verdwalen. Hoe?

Misschien ‘es praten met iemand die hier februari 1953 meemaakte?

Andrea Stribos