Betrokken burger uit kritiek op voorgesteld WMO-beleid

Op 4 juni jl. belegde de gemeente een video-vergadering over het nieuwe WMO-beleid dat later dit jaar wordt vastgesteld en waar de gemeente omschrijft hoe ze met vragen rond jeugd, zorg en inkomensondersteuning wil omgaan. Voor betrokken inwoner Wim Witte was via een beeldscherm meepraten niet genoeg. Hij schreef een kritische notitie en stuurde deze naar alle gemeenteraadsleden met sociale zaken in de portefeuille. Voor de krant aanleiding kennis te maken met deze bevlogen burger en met zijn ideeën.

Door Frank/Janine

Wim begon op zijn veertiende met werken en via allerlei baantjes belandde hij in het vissersbedrijf waar hij ruim een kwart eeuw gewerkt heeft. "Het was een slechte tijd in de visserij waardoor ik er in 2007 uit stapte en een computerzaak begon. De financiële crisis ben ik doorgekomen, acht jaar later ging ik toch koppie onder en volgde faillissement." Sindsdien is Wim Witte afhankelijk van een bijstandsuitkering. Opnieuw aan het werk komen blijkt lastig, ook door intensieve mantelzorgtaken voor zijn hoogbejaarde ouders en de eigen gezondheid die te wensen overlaat.

"Je valt in een gat; waar je gewend was 70 uur per week te werken, ben je veroordeeld tot bankzitten. Ik voelde me nutteloos. Omdat ik in de weg naar het faillissement rare procedures tegenkwam, ging ik in op een uitnodiging om in de gemeentelijke cliëntenraad bijstand zitting te nemen om mijn ervaringsdeskundigheid in te zetten voor eerlijker behandeling van mensen die werkloos geworden zijn."

Samen met een lotgenoot lanceert Wim een plan ‘bijstand werkt samen’; een project waar mensen elkaar steunen in de weg vooruit. Hoewel de gemeente medewerking en begeleiding verleende bij de totstandkoming bekoelde de liefde toen het op uitvoering aankwam. "Van een afspraak dat uitkeringsgerechtigden naar ons doorgestuurd werden, kwam weinig terecht. Toen we mensen gingen ondersteunen die zich door de gemeente verkeerd behandeld voelden, was de samenwerking over." Dat het project geen goede organisatorische basis had, bleek tijdens een onderling visieverschil. "Bij het eerste vlaagje tegenwind kapseisde het project," zegt Wim, en met enige voorzichtigheid "misschien wilden ze het expres laten mislukken, kostte wel 72.000 euro."

Wim sloot zich aan bij de cliëntenraadGO onder stichting Durfhuis. "Wij zijn in diverse gemeentes actief rond WMO en participatiewet. Ook voeren we, zo nodig rechtszaken voor cliënten en hebben sterke connecties met de landelijke politiek." Wapenfeiten op Goeree-Overflakkee zijn inbreng rond schuldsanering en het giftenbeleid. "Ik kon een baan krijgen maar heb oogproblemen waardoor ik," zegt Wim gekscherend, "de bushalte nog niet vinden kan. Ik vroeg een bril aan bij de bijzondere bijstand. Die werd geweigerd. Toen een weldoener mij een bril wilde schenken zou de bijstandsambtenaar de tegenwaarde op mijn uitkering inhouden. Op die manier kunnen grootouders, die hun kleinkind een cadeau geven, hun kind een korting op het maandgeld bezorgen," aldus Wim. Een nota van de landelijke cliëntenraad kwam op de gemeenteraadsvergadering ter sprake en bracht een rechtvaardiger regeling tot stand.

Wim heeft kritiek op het WMO-beleid dat in de steigers staat. "Het gaat uit van onderlinge hulp van familie en buren. Maar als je in een straat woont met veel ouderen of als kinderen ver weg wonen...." In de praktijk valt het erg tegen, volgens Wim. De drempels om hulp vanuit de WMO te krijgen, lijken aldus Wim Witte, vooropgezet om geld in de zak te houden. "Maak het moeilijk om je aan te melden, laat het lang duren en stuur mensen langs veel loketten." Hij ziet perverse prikkels in de zorg-industrie; ‘een huishouden in problemen krijgt met veel instanties te maken die allemaal met elkaar moeten overleggen. Eenmaal in dat circuit verzeild, kan het lang duren, beschouwt Wim. "Jouw probleem is voor de hulpverleningsinstanties werkgelegenheid dus laten ze je niet makkelijk los." Wim Witte ziet, vanuit de landelijke cliëntenraad, dezelfde problemen in heel Nederland. Volgens hem zijn de mogelijkheden van een gemeente beperkt, ‘maar wat je kan doen, moet je goed doen," vindt Wim. "Er is in Nederland een hele bedrijfstak rond schulden. Een relatief kleine schuld kan door bijkomende kosten tot onoverkomelijke bedragen leiden."

Wim wijst daarbij ook naar de overheid ‘de kindertoeslagen-affaire is daarvan illustratie’. Volgens hem laat Goeree-Overflakkee daarbij steken vallen. "Er ligt een wettelijke zorgtaak bij de gemeente. Met inzet kan iemand binnen een half jaar onder de schuldsanering vallen met uitzicht op een schone lei. Onze gemeente laat kansen liggen en berokkent daarmee onnodig leed."

Wim kent legio situaties waar volgens hem zorgvragers zich onrechtvaardig behandeld voelen door de gemeente en staat hen, met hulp van stichting Durfhuis, bij met bezwaarprocedures. "Desnoods tot de rechter," aldus Wim. Gelukkig is dit niet het enige. "Ik ben ook betrokken bij een project waarbij we mensen met een beperking, middels aangepaste fietsen, willen laten meegenieten van de schoonheid van ons eiland."

Mensen die de landelijke cliëntenraad willen laten meekijken naar hun zaak kunnen terecht bij info@clientenraadgo.nl. Hoe het WMO-beleid op Goeree-Overflakkee tot stand komt, is te volgen op de bestuurspagina van de gemeentelijke website.