Lezers schrijven: Visserijproblemen rond de Haringvlietdam?

De Rijn en Maaslanden in conflict met onze regio vissers.

Hoe kan het verkeren, opnieuw keren een aantal Europese landen zich tegen onze visserij- rechten. 24 buitenlandse natuurbeschermings- en sportvisserijorganisaties zijn met een boze brandbrief naar Nederland gekomen. Ze willen dat onze overheid een einde maakt aan de visserij rondom de Haringvlietdam. Een gebied dat al eeuwenlang bevist wordt door uiteraard vissers uit de regio. De buitenlandse organisaties vinden het onverteerbaar dat er honderden miljoenen werden geïnvesteerd in het herstel van de populatie trekvissen in de Rijn en de Maas. Maar de resultaten hiervan vinden ze te mager. Ja, die verrekte Haringvlietdam hè, de vissers uit die buurt die moeten er dan maar voor bloeden.

Het gesteggel over de trekvissen die al decennialang gaande is, heeft ertoe geleid dat er een kierbesluit is afgedwongen door de Rijn en Maaslanden. Maar dat is kennelijk nog niet genoeg. Onze eigen Nederlandse vissers moeten opnieuw het hoofd buigen voor juist die landen die ook bewerkstelligd hebben dat onze pulsvisserij van tafel werd geveegd. Een stukje voorgeschiedenis is misschien wel noodzakelijk ter opheldering van de ontstane situatie. Meer dan 150 jaar werd de visstand in de twee hoofd-rivieren De Rijn en Maas door ernstige vervuiling van industrieën uit de Rijn en Maaslanden zoals Duitsland en Frankrijk om zeep gebracht. Geen visje bleef in leven. Maar ook de gezondheid van mens en dier werd ernstig bedreigd. Lang en hevig werd er gediscussieerd over verbetering, Maar de vervuilers waren moeilijk te beïnvloeden.

Uiteraard hadden de twee grootste vervuilers wel eerst hun eigen behoefte aan schoon en zuiver water veilig gesteld. En voor de rest kwam het er niet zo op aan. Het Hollandse afvoerputje lag immers ver genoeg van hun grenzen. Het duurde ongeveer tot 1950, toen werden de hoofdrolspelers Duitsland en Frankrijk er eindelijk van overtuigd, mede door de publieke mening, dat ze ook verantwoordelijk waren voor de rest van de belangrijke levensaders van Europa en dus ook voor het laatste stukje van de rivieren tot in de uitmonding van de Nederlandse Delta. Alle soorten vis waren inmiddels compleet uitgeroeid en het drinkwater voor mens en beest was bar slecht. Alleen ingewijden wisten van de hoed en de rand, want zo ernstig was de vervuiling dat er niet al te veel ruchtbaarheid aan werd gegeven. Tot zover de menselijke kant van het verhaal

En toen kwam er van de andere kant een natuurverschijnsel, dat vooral in het Deltagebied een verschrikkelijke rampvloed veroorzaakte. Honderden mensen en ook dieren verdronken er in die nacht van 1 februari 1953. Die Pijn dat Leed trok diepe sporen in gezinnen, families en van vrienden en bekenden. In alle maatschappelijke verbanden werd men zich ervan bewust dat er meer aandacht aan veiligheid voor de burgers moest komen. Er werd met spoed een Delta plan uitgewerkt en gelukkig ook gerealiseerd: een sluizencomplex dat het gehele Deltagebied kon reguleren voor afvoer en afsluiting en, naar later bleek, ook de mogelijkheid bood voor (inlaat) vanzelf tussen haakjes, ook toen al in het achterhoofd van sommigen.

Maar onze agrariërs uit de wijde omgeving zijn in belangrijke mate afhankelijk van goed zoet water voor beregening, wat vooral de laatste jaren overduidelijk is geworden, zonder kan gewoon niet meer. Gelukkig is er net voldoende politieke steun geweest om het kierbesluit ten gunste van de Waterleiding bedrijven en ook voor de Boeren met goede maatregelen te compenseren. Maar het blijft van groot belang om de milieugekte in te tomen. De landbouw- en veeteeltbedrijven en ook de visserij bedrijven zullen uiterst alert moeten blijven en een grote eensgezindheid moeten betrachten, want voorlieden van D66 en Groen links zijn maar al te graag bereid om juist deze bedrijven om zeep te helpen.

Denk ook maar aan de uitspraken destijds van Laurens Brinkhorst, minister van landbouw. Wat hem betrof, kon de landbouw wel uit Nederland verdwijnen en voor veeteeltbedrijven bewees hij zelfs zonder harde bewijzen (in de mond en klauwzeer ziekte) Veluwse veebedrijven om zeep te helpen, vanzelf ook geholpen door ambtelijke bemoeienis. En ook nu is D66, in de problematiek rond de Haringvlietdam bereid om Duitsland en Frankrijk naar de ogen te zien.

Je vraagt je af wat dat voor onderhandelaars zijn, die onze zaken moeten behartigen. Zijn het alleen maar softies of zijn er ook andere oorzaken, zoals D66 die er kennelijk belang bij hebben om hun vriendjes in de EU nog meer voordeeltjes te gunnen? Helaas weten we ondertussen wel dat onze zaken en door softe vertegenwoordigers en zelfs door eigen politieke partijen ondermijnd worden. En daardoor in Brussel bij voorbaat aan het kortste eind trekken.

En als de meerderheid van onze politieke partijen zo kinderlijk blij zijn met de EU. En nooit geen nee durven of willen zeggen tegen de besluiten die vooral door de grote landen ons worden opgelegd. Zelfs nooit willen schermen met de opzegging van het EU verdrag, staat dat in feite gelijk met je belangrijkste wapen thuis te laten. Het wordt zo langzamerhand toch wel duidelijk dat Baudet en Wilders voor een groot aantal zaken het bij het rechte eind hebben.

Landen als Frankrijk en Duitsland maken de dienst uit en wij zijn slechts gehoorzame slaafjes en netto betalers. Het meest voor de hand liggende antwoord van Nederlandse kant zou in dit zoveelste geval van onrecht ; kunnen en moeten zijn "Het nee van jullie tegen onze pulsvisserij" is het nee van onze kant tegen jullie wens i. v. m. het Haringvliet visverbod.
Laat deze boemerang maar in hun aangezicht vliegen. Waarmee we niet willen stellen dat we het belang van de thuisvissers willen uitruilen of moeten prijsgeven; integendeel ons land moet eindelijk eens daadkracht tonen. De nadelen van het EU Verdrag zijn inmiddels veel groter dan het zogenaamde voordeel. En het wordt gaandeweg nog slechter.

C.van der Veer, Nieuwe Tonge

Voor deze rubriek komen alleen brieven in aanmerking waarvan de naam en het adres van de afzender bij de redactie bekend zijn. Indien gewenst, wordt de brief in de krant ondertekend met 'naam en adres bij de redactie bekend'. Plaatsing in de krant geschiedt buiten verantwoordelijkheid van de redactie en hoeft dus niet te betekenen dat de redactie het met de inhoud van de brief eens is.