Column Frank/Janine: Energy island
Algemeen 382 keer gelezenMeeste mensen vormen hun overtuigingen ergens aan het eind van hun puberteit. Daar construeren ze een wereldbeeld dat als frame over de dagelijkse realiteit gelegd kan worden. De moderne mens moet overal iets van vinden en het is makkelijk als je een gereedschapskist hebt om je mening te vormen. Maar zijn zulke opvattingen in de tijd houdbaar?
In 1970 produceerde de club van Rome een spraakmakend rapport ‘grenzen aan de groei’. Een groep deskundigen stelde dat de voorraden fossiele brandstoffen eindig waren. Olie, kolen en gas zouden opraken en dan? Hun pleidooi was om duurzamer te gaan leven. Hun voorspellingen over olievoorraden bleken pessimistisch, nieuwe winningstechnieken maakt dat we veel langer vooruit kunnen.
Dat je er een bom van kunt maken bracht de toepassing van het natuurkundig verschijnsel kernsplitsing in een stroomversnelling. We hebben er twee gegooid en kunnen verder vooruit met de dreiging. Op een beheerste manier is er ook elektriciteit mee op te wekken. Al weten we niet wat we met het afval aan moeten dat nog tientallen eeuwen blijft uitstralen. En beheerst? Als het met die kolossale installaties fout gaat, is de ramp niet te overzien. Van Three Mile Island, Tsjernobil en Fukushima hadden we nog nooit gehoord. En toch waren we tegen, voor de poort van Dodewaard tartten we de mobiele eenheid; dat ding moest dicht.
Milieuproblemen bestaan al sinds de industriële revolutie maar waren van lokale schaal, ziekte uitbraken in steden losten we op met riolering, ontbossing door zure regen met rookgasfilters. Klimaatopwarming is een globaal probleem en te beperken door minder fossiele energie. Zuinig aan doen is altijd goed maar daarmee gaan we het niet redden. Zon en wind zijn onuitputtelijke bronnen maar de weerstand tegen nog meer zonneparken en windmolens groeit.
Als kernenergie je toekomst is, wil je zo’n ding dan bij jou voor de deur?
