Afbeelding

Een gedwongen huwelijk is bij voorbaat tot mislukken gedoemd

Actueel 1.546 keer gelezen

Kindbruidje Flakkee uitgehuwelijkt aan windboeren en energiebedrijven. De nieuwe gemeente Goeree-Overflakkee was nog maar net een voldongen feit of de eerste zeer bijzondere gebeurtenis diende zich aan.

Wethouder Frans Tollenaar stelde de raad min of meer voor een voldongen feit. Het kindbruidje Flakkee moest worden uitgehuwelijkt aan "een belangrijke, invloedrijke en "gewoon" rijke huwelijkspartner: een samenwerkingsmonsterverbond van energiebedrijven, windboeren en "idealisten" (tenminste, zolang de molens maar niet te dicht bij de eigen woonsituatie zouden komen).
Eigenlijk "was er niet zoveel aan te bespreken" betoogde de wethouder. De provincie eiste van onze gemeente een enorme bereidheid tot plaatsen van vele tientallen molens en de wethouder had de provincie meteen alle mogelijke medewerking toegezegd. Daarbij speelde het natuurlijk geen enkele rol, dat ons Franske zelf er begrijpelijkerwijs voor had gekozen om als wethouder NIET in onze gemeente te gaan wonen.

Het verhaal was simpel: de provincie eist, wij moeten "leveren", er zou "wellicht" ook nog wel een compensatiefonds komen, de bewoners mochten "meepraten" over waar wel en waar niet en het eiland zou een reuzestap zetten op weg naar een energie-neutrale gemeente. En verder moesten critici vooral blij zijn, want er kwamen minder molens dan oorspronkelijk geëist. Maar dat gebeurt gewoon bij elke onderhandeling.
Alles bij elkaar een bruidsschat om van te dromen. En dat voor zo'n kindbruidje Flakkee….. een toch al niet zo'n mooi meisje met niet al te veel potentie…. zo'n kind zou anders misschien wel gewoon voorbestemd zijn voor een ondergeschoven, armoedig en eenzaam bestaan. En met die bruidsschat had heel Goeree-Overflakkee er tenminste wat aan.
De raad maakte er niet veel woorden aan vuil. De woorden, die wel werden gebruikt waren vooral bedoeld als troost voor het wat tegenstribbelende bruidje Flakkee… woorden als zorgvuldig, inbedding, wettelijke afstanden, rekening houden met en (natuurlijk) mogelijk een compensatiefonds.

Het bruidje moest ophouden met te wijzen naar haar zusje Goeree. Want Goeree was als bruidje al lang toegezegd aan een andere bruidegom-in-spe. Dat was ook een belangrijke potentiële bruidegom en die was goedbeschouwd voor de familie wel veel belangrijker. Want die partner was een samenwerkings(monster)verbond van rijke project- en andere ontwikkelaars, zoals Estate Dpd, Z-woningen, grote recreatie-ondernemers, o.a. Den Hollander, de Recron en natuurlijk de "mannenbroedersondernemers" van het College.

En dus ging het huwelijk door. En werden vooral Oude- en Nieuwe-Tonge het slachtoffer van dit gedwongen huwelijk. Lelijk eendje Flakkee moest gewoon haar mond houden. Tot overmaat van ramp bemoeide haar buurman zich er ook nog mee: die buurman "Zeeland" gaf samen met Deltawind zo maar 34 gigantische windmolens cadeau. Zo maar…. Ze hoefde nog niet eens dank je wel te zeggen…. En mooi groot … en mooi dichtbij…. en mooi verlicht als 't donker wordt. Ons Flakkee-ke werd helemaal stil van al die goedheid.

We zijn een paar jaartjes verder… de bruidsschat wordt steeds meer zichtbaar en zeker ook het cadeau van buurman Zeeland en Deltawind. Prachtig, al die windmolens als je vanaf de Haringvlietbrug het eiland op komt rijden. En er komen er nog veel meer. Mooi hoor. De mensen van Flakkee zijn er ook heel blij mee, vooral die in Oude- en Nieuwe-Tonge.

En nu we wat verder zijn in het dagelijks leven en het feestgeroes van de bruiloft wat op de achtergrond begint te raken, is het tijd geworden om sommige van de cadeaus nog eens goed te bekijken.
Eén van de cadeaus waar Flakkee-ke best wel blij mee was, was het compensatiefonds. Een mooi cadeau, omdat je met dat geld zelf kon bepalen wat je graag zou willen hebben. Maar zo simpel is het leven van een meiske, dat niet echt voor het geluk geboren is, natuurlijk niet.
Want volgens vader College en moeder Gemeenteraad was het zeker ook hun zaak om te bepalen wat er met het cadeau van Flakkee moest of kon worden gedaan. En dus gingen ze met elkaar in conclaaf over hoe de centjes opgemaakt mochten worden. Een deel mocht Flakkee zelf houden, maar er was toch echt ook een deel waarop anderen aanspraak mochten maken. Ze noemden het "de derde schil".

't Verhaal lijkt ingewikkeld, maar in de praktijk valt 't wel mee: Woningbezitters die binnen een straal van 1 kilometer wonen vanaf een windmolen krijgen een bedrag (1e schil); de bewoners van een dorp dichtbij die molens krijgen een bedrag (niet per persoon maar als gemeenschap, de 2e schil). En als er dan nog geld te verdelen is, dan dient dat volgens pa en ma toch echt ten goede te komen aan het hele gezin. Want, zo zegt een raadslid van de SGP: Als je in Dirksland je tuin instapt zie je ook die lelijke molens bij Oude- en Nieuwe-Tonge, dus dan is compensatie voor Dirksland zeker op zijn plaats.
En wethouder Markwat maakt het in zijn reactie nog bonter: Als je 's avonds over de Brouwersdam rijdt dan heb je echt last van die rode lichten van windpark De Krammer, dus compensatie voor de kop is zeer zeker zeer op z'n plaats.

Als je dat zo hoort valt het eigenlijk mee dat zusje Flakkee ook een stuk van de bruidsschat krijgt. In de discussie wordt zelfs door de wethouder gezegd, dat dorpsraden al aanvragen en/of project-ideeën hebben ingeleverd en er "dus op rekenen" dat zij een bijdrage ontvangen. Terwijl in diezelfde discussie er toch steeds op gehamerd wordt, dat er met betrekking tot het windfonds officieel nog niets vaststaat. Gek, dat je dan over verdelen praat en toezeggingen doet (iets met een "pijplijn" construeren ?)
En Flakkee-ke ? Ach: "Wie voor een dubbeltje geboren is, wordt nooit een kwartje."

"Stekelpaardje"

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant